دلتنگی ها

حکایت غربت هم حکایت عجیبیست.چه برای کسی که میرود و چه بازماندگان.بخصوص وقتی که اونی که میره برات مهم باشه.

داریم وسایله برادرم(احسان)رو جمع میکنیم و 4 شنبه میره.میره و به لطف مملکت گل و بلبل و خدمت مقدس سربازی تا اخر 2 سال ارشد نمیتونه برگرده.

خیلی سخته وقتی کسی که با اذیت کردناش ، شوخیای بی موقش وکارای غیرمنتظرش بزرگ شدی حالا بخواد بره و تو بمونی  و یه دلتنگی و سکوت.

هیچوقت برادر بازی بقول خودش درنمیاورد و فکرامون خیلی شبیه بود.اون معقول تر و من کله شق تر.

حالا من میمونم و باید به تنهایی نیازهای عاطفیه پدر و مادر رو تامین کنم.کاری که انقدر احسان درش ماهر بود که اصلا من هیچ دغدغه ای براش نداشتم...

  به هرحال نمیدونم.فقط میدونم که دوست ندارم بره که تنها تر بشم

پی:فکر کنم این اولین پست شخصیم بود