بیچاره ما

هر وقت یک اتفاق مهم علمی در کشور میفته یه غم بزرگ و یه شادی بزرگ تو دلم احساس می کنم.غم بخاطر اونایی که رد شدن و شادی بخاطر اونایی که قبول شدن.پریروز نتایج مرحله ی دوم المپیاد رو دادن.مدرسه ی ما توی همه ی رشته ها به جز ادبیات! قبولی داشته ولی وقتی چهره ی بچه هایی که قبول نشدن و دارن سعی می کنن الکی به خودشون امید بدن خیلی ناراحت کنندست.بهترین اسمی که میشه روشون گذاشت قربانیه.اونا قربانیه نظام اموزشی بیخود ما شدن.تو ایران تو اگه قبول بشی ممکنه فرصت های خیلی خوبی ولی اگه قبول نشی یه ادمی هستی که همه چی میدونه و هرچی رفرنس بوده رو حفظه و باید به حرف ادمایی که هیچی نمیدونن و از چیزایی که تو خوندی هیچی حالیشون نیست گوش کنه(همه اسم این برخورد رو میذارن از خود راضی بودن ولی واقعا این نیست)....این احساس یه چیزی تو این مایه هاست که الان همه دارن زجر میکشن که یه عده که هیچی حالیشون نیست دارن به یه عده ای که خیلی بارشونو دستور میدن.خدا نصیب گرگ بیایون نکنه.

نکته:حرف المپیاد شد خوبه یادی هم از آرمان رضاخانی کنم و برای آزادیش دعا کنیم